In de herfst van 2005 opende Museum Van Lien te Fijnaart de grote expositie ‘Zoekend naar het Licht’. Een hommage aan Willem G. van de Hulst, kunstschilder en beeldhouwer’. Teksten uit: ’Zoekend naar het licht’ 1994 Rose Marijne van de Hulst

 

Metro In 1983 vond Willem G. van de Hulst in zijn archief een tekening die hij in 1938 had gemaakt. Gefascineerd door de kilte en de eenzaamheid in de relatie tussen mensen onderling die uit deze tekening sprak, begon hij aan een groot doek (300/170) dat de titel ‘De Metro’ kreeg. Hij zou er drie jaar aan werken en het groeide uit tot een project van acht grote panelen die, in een specifieke orde en quadrangulair opgesteld, de toeschouwer het idee geven ín het schilderij te staan, er in af te dalen, één te worden met de wachtende figuren op het perron en weer te zoeken naar de uitgang, naar het licht. Om het ruimtelijk effect nog te intensiveren maakte de schilder drie bronzen figuren, drie wachtende reizigers.

Metro (paneel 5) 1983-1986

Clown 1988 gewassen tekening 70/35

Werken op papier “Het vlugge veldwerk’ noemde Willem van de Hulst ooit zijn aquarellen en potloodtekeningen, die hier nu voor het eerst in boekvorm verschijnen. Het zijn de petrischaaltjes, de voedingsbodem voor zijn vrije schilderwerk. Deze tekeningen en aquarellen zijn zijn handschrift. Trefzeker, eerlijk, primair en met de directheid van de eerste potlood lijn of penseelstreek zet hij een beeld in zijn hoofd snel op papier, misschien zoals een schrijver of dichter zijn notitieboekje zou gebruiken. Onderweg een toevallige bouwput waarin heipalen een prachtig perspectief geven, ‘n horizon aan zee, zelfs een vluchtig handgebaar. Werken die veelal ontstonden in een grote bestelbus, die hij laat ombouwen tot 'rijdend atelier en mislukte camper' en waarin hij met zijn vrouw reist en, op weg naar het zuiden, graag de Bretonse en Normandische kust aan doet. Reizen die resulteren in prachtige schetsen en aquarellen, die thuis in het atelier uitgewerkt worden in olie op doek.

Ode Aan zijn echtgenote, waarmee hij meer dan vijftig jaar getrouwd mocht zijn. Moeder van hun drie kinderen, met wie hij samen heeft kunnen uitgroeien tot de kunstenaar die hij werd. ‘n Vrouw van groot statuur, wijsheid, souplesse en ... liefde.
	Diet 1978 gewassen tekening 65/90

Religie In de vijftiger jaren van de vorige eeuw illustreerde hij op indringende wijze de kinderbijbel van J.E. Kuiper met 26 pentekeningen. Bij het opruimen van een lade in zijn atelier kwam hij een voorstudie van één van deze tekeningen tegen; lang-vergeten en vergeeld. In 2005 kwamen uit deze herontdekking drie grote doeken voort: Gethsemané, Golgotha en de Opstanding. Het vierde schilderij verbeeldt ‘Het einde der tijden’, de vier paarden uit de apocalyps. (openbaring van Johannes vers 6:1-8)

De vier paarden uit de Apocalyps  2005  olie op doek 150/200

Horizon ‘Hoe zou het komen, dat die eenvoudige rechte lijn op een schilderij zo’n magische kracht kan krijgen? Is het omdat het de scheidslijn is tussen hemel en aarde? Onder die lijn ligt het tijdelijke, daarboven staat het eeuwige. Het is de trillende en altijd weer wijkende grens tussen het vergankelijke en het altijd blijvende. In dat steeds wijkende ligt niet alleen de derde, maar ook de vierde dimensie, die van de tijd.’ uit: ‘Zeven verhalen’ Willem G. van de Hulst 1994.

Sneeuwlandschap 1982  olie op doek 100/100

Nachtstad  1998  olie op doek 110/115

Stad van steen en staal Regen in een nachtelijke vreemde stad. Verlichte etalage ruiten en ‘n gure windvlaag uit een zijstraat. Lawaai uit een café, ‘n man in een telefooncel belt, belt hij wel...? ‘n Stad in neon- en in zonlicht. ‘n Stad in menselijke en onmenselijke proporties. ‘n Stad in steen en staal. Van de Hulst kent en ziet het met het oog van de beschouwende kunstenaar, maar drinkt, eet, protesteert en sterft mee, keer op keer, want zíjn stad kent geen sluitingstijd.

Passanten L'enfer, ce sont les autres. De medemens als vloek of als zegening. Hij, de schilder, kleedt ze uit tot op het eenzame bot en legt bloot wat men liever verborgen wilde houden. Of hij kleedt ze als grotesk doorzichtige spoken, dansende skeletten. De mens: jong en hard in het licht, oud en zacht in het duister. De mens, zijn medemens, een spiegel.

Aarzelende ontmoeting  2005  olie op doek 80/110

 

Normandië Door de jaren heen schildert Van de Hulst in Bretagne en Normandië, veelal op weg naar zuidelijker streken waar de felheid van het licht hem trekt. Het is in Normandië echter de duistere kracht van de natuur die hij kaal en eerlijk structuur wil geven in verf. Hij probeert met kwast en mes de textuur van de krijtrotsen te vangen. ‘n Fascinatie die hem zijn hele leven in zijn greep zal houden en zou resulteren in een Magnus Opus in blauw.

Krijtrotsen in tegenlicht  2004  olie op doek 110/150

Naakten Zoals een violist -op straffe van stramme vingers- dagelijks toonladders in vele variaties oefent, zo tekent Van de Hulst zijn naakte medemens. Soms ruig, soms met tedere penseelstreken ontstaat het kwetsbare lichaam onder zijn handen. Het vlees is zwak, sterk, bezwangerd of vervormd. Sensueel, gesluierd, gracieus. Naakt alleen of naakt samen. Mannelijk, vrouwelijk, universeel
	Twee-eenheid  2001  olie op doek 70/90

Het Zuiden Wie ver reist.... Dat doet WG veel en vaak. Aanvankelijk met zijn eigen, tot atelier en woonschip omgebouwde binnenschip door Nederland, België en Frankrijk. Later per camper of vliegtuig verder weg. Ook de VS en Canada worden doorkruist maar ‘het oude land’, zijn eigen achterland heeft meer geheimen. Architectuur in licht. Langzaam leven in de steden, straten en stegen van Italië, Spanje, Portugal. Tunesië, Egypte en Marokko. Vlakken in schaduwrijk perspectief, bedoeïenen, waterdragers en wachtenden in de woestijn.

Volterra  2000  olie op doek 50/60

Bronzen Wanneer een mens een ziener is - ziener in de zin van kijken, je ogen dichtdoen en dan nóg zien - dan vult een leeg vel papier zich met woorden, dan raken handen gestuurd over een schildersdoek en een idee wordt kleur en textuur. Dan lijkt zelfs de wereld als was in je handen en de driedimensionale werkelijkheid is geschapen. Dat is wat Willem van de Hulst met brons doet. Droom of nachtmerrie? Geproportioneerd of vervormt? Kijk maar, er staat wat er staat...

Onthulling  2002  brons H 100